ในขณะที่เมืองสูงระฟ้าเติบโตสูงขึ้นเรื่อย ๆ นกจำนวนมากขึ้นเสียชีวิตจากการชนเข้ากับอาคารกระจกในแต่ละปี และแน่นอนว่าสัตว์อื่นๆ อีกจำนวนมากจะงอยปาก ปีก และขาหัก หรือได้รับอันตรายทางร่างกายอื่นๆ แต่เราสามารถช่วยขจัดอันตรายได้ด้วยการออกแบบที่ดี การวิจัยส่วนใหญ่เกี่ยวกับการตายของนกที่เกี่ยวข้องกับอาคารได้ทำในสหรัฐอเมริกาและแคนาดา ซึ่งเมืองต่างๆ เช่น โตรอนโตและนิวยอร์กซิตี้ตั้งอยู่บนเส้นทางอพยพของนก ในนิวยอร์กซิตี้เพียงแห่งเดียว
ยอดผู้เสียชีวิตจากการบินชนอาคารมีนกประมาณ200,000 ตัวต่อปี
ทั่วทั้งสหรัฐอเมริกาและแคนาดา ประชากรนกลดลงประมาณ 3 พันล้านตัวตั้งแต่ปี 2513 สาเหตุรวมถึงการสูญเสียที่อยู่อาศัยและการขยายตัวของเมือง ยาฆ่าแมลง และผลกระทบจากภาวะโลกร้อนซึ่งทำให้แหล่งอาหารลดลง
นก ประมาณ365 ล้านถึง 1 พันล้านตัวตายในแต่ละปีจากสาเหตุที่ “ผิดธรรมชาติ” เช่น การชนกันของอาคารในสหรัฐอเมริกา นักฆ่านกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสหรัฐอเมริกายังคงเป็นแมวเลี้ยงแบบปล่อยอิสระประมาณ 60-100 ล้านตัวที่ฆ่านกมากถึง 4 พันล้านตัวต่อปี ออสเตรเลียมีแมวเชื่องมากถึง 6 ล้านตัว
แต่การขยายตัวของเมืองทั่วโลกที่อาละวาดกำลังทำให้การพึ่งพาอาคารกระจกด้านหน้าเวทีเป็นสาเหตุการตายของนกที่ “ผิดธรรมชาติ” และปัญหากำลังเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ
ในสายการบิน
นกส่วนใหญ่บินด้วยความเร็วประมาณ 30-50 กม./ชม.โดยเหยี่ยวสามารถบินได้สูงถึง 200 กม./ชม. เมื่ออพยพ นกมักใช้เวลาห้าถึงหกชั่วโมงในการบินที่ความสูง 150 เมตรบางครั้งก็สูงกว่านี้มาก
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของปัญหาในอาคารสูง ส่วนใหญ่สูงกว่าความสูงที่นกบิน ตัวอย่างเช่นในเมลเบิร์น ออสเตรเลีย 108 สูง 316 เมตร ยูเรก้า 300 เมตร ออโรรา 270 เมตร และริอัลโต 251 เมตร รายชื่อเพิ่มขึ้นเมื่อเมืองขยายตัวในแนวตั้ง
นิวยอร์กซิตี้มีต้นแบบของก็อตแธมสูงตระหง่าน มีตึกระฟ้าหลายร้อยแห่งส่วนใหญ่มีผนังสะท้อนแสงเป็นกระจกทั้งหมด วันเวิลด์เทรดสูง 541 เมตร เอ็มไพร์สเตตในปี 1931 สูง 381 เมตร (แม้ว่าจะไม่ใช่กระจกทั้งหมด) และแม้แต่ตึกที่สูงที่สุดอันดับที่ 100 ของเมืองอย่าง 712 Fifth Avenue ก็สูง 198 เมตร
การเพิ่มปัญหาของป่าแก้วนี้ทำให้เมืองต้องสร้างพื้นที่สีเขียวบนชั้น
ดาดฟ้าให้กับอาคารต่างๆ สิ่งเหล่านี้ดึงดูดนกที่เกาะอยู่ ซึ่งจากนั้นจะบินออกไปในหุบเขาของผนังกระจกสะท้อนแสง ซึ่งมักเข้าใจผิดว่าเป็นท้องฟ้าเปิดหรือต้นไม้ที่สะท้อนจากด้านหลัง
เมืองส่วนใหญ่ในปัจจุบันมีอาคารกระจกเป็นส่วนใหญ่ – ประมาณ60% ของพื้นผิวผนังภายนอก อาคารเหล่านี้ไม่ได้อาศัยกรอบที่มองเห็นได้เหมือนในอดีต และมีหน้าต่างจำกัดมากหรือไม่มีเลย (ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัยของมนุษย์) แน่นอนว่ามีเครื่องปรับอากาศทั้งหมด
นกไม่สามารถจดจำแสงสะท้อนจากแสงแดดได้ และกระจกก็ดูเหมือนจะไม่แข็ง ถ้าเห็นชัดก็จะเห็นเป็นภาพนอกกระจก พวกเขายังสามารถถูกจับได้ในการสร้างลานตรอก – พื้นที่เปิดโล่งที่มีปลายปิดเป็นกับดัก
ในเวลากลางคืน ปัญหาคือแสงจากอาคาร ซึ่งอาจทำให้นกสับสนได้ นกถูกดึงดูดไปที่แสงไฟในตอนกลางคืน ผนังกระจกก็ทำหน้าที่เป็นเป้าหมาย บางชนิดส่งเที่ยวบินออกไปซึ่งอาจล่อให้นกตัวอื่นตายได้
องค์ประกอบทางสถาปัตยกรรม เช่น กันสาด ฉากกั้นห้อง ลูกกรง บานประตูหน้าต่าง และเฉลียง ช่วยป้องกันนกไม่ให้บินชนอาคาร กระจกขุ่นยังมีคำเตือน
นกมองเห็นแสงอัลตราไวโอเลตซึ่งมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้ ผู้ผลิตบางรายกำลังพัฒนาแก้วที่มีรูปแบบโดยใช้ช่วงความยาวคลื่น UV แบบผสมซึ่งจะแจ้งเตือนนกแต่ไม่มีผลกระทบต่อการมองเห็นของมนุษย์
นิวยอร์กซิตี้เพิ่งผ่านกฎหมายที่เป็นมิตรต่อนกซึ่งกำหนดให้อาคารใหม่ทั้งหมดและการดัดแปลงอาคาร (อย่างน้อยสูงต่ำกว่า 23 เมตร ซึ่งส่วนใหญ่บินได้) ต้องออกแบบให้นกสามารถจดจำแก้วได้ Windows จะต้อง “ฟริท” โดยใช้ฉลาก จุด ลายทาง และอื่นๆ
การค้นหาวิธีอื่นๆ ในการเตือนนกถึงอันตรายของผนังกระจกและหน้าต่าง
มีการใช้ วิธีต่างๆ ผสมผสานกันเพื่อขู่หรือเตือนไม่ให้นกบินชนผนังกระจก สิ่งเหล่านี้มีตั้งแต่เหยี่ยวหลอก (ศัตรูตามธรรมชาติ) และนกเหยี่ยวและเหยี่ยวจริงซึ่งทำให้นกตกใจ ไปจนถึงลูกโป่ง (แบบที่ใช้ในช่วงสงครามสายฟ้าแลบในลอนดอนในสงครามโลกครั้งที่สอง) เสียงอันน่ากลัวและเสียงปืนแก๊ป … แม้แต่นกที่ตายแล้วตัวอื่นๆ
นักวิจัยกำลังใช้เลเซอร์เพื่อสร้างการรบกวนของแสงในเมืองโดยเฉพาะในเวลากลางคืนและวันที่มืดมน
เสียงรบกวนสามารถส่งผลได้แม้ว่านกจะเคยชินกับสภาพแวดล้อมแล้วก็ตามหากส่งเสียงดังตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เสียงที่ใช้เป็น “ตาข่ายส่งคลื่นเสียง” สามารถกลบเสียงนกพูดเจื้อยแจ้วได้อย่างมีประสิทธิภาพ และการรบกวนดังกล่าวบังคับให้พวกมันเดินหน้าต่อไปเพื่อหาความเงียบสงบ เทคโนโลยีดังกล่าวถูกนำมาใช้ในสนามบินเป็นต้น
ม่านเซนที่พัฒนาขึ้นในบริสเบนได้ทำงานที่มหาวิทยาลัยควีนส์แลนด์ วิธีนี้ใช้ม่านเปิดของเชือกที่ด้านข้างของอาคาร กระพือปีกในสายลมสร้างลวดลายและเงาบนกระจกซึ่งนกไม่ชอบ
